W 1700 r. zamek, a raczej pozostałości po nim w postaci ruin, trafiają w ręce rodziny Frankenberg. Rok 1718 to początek budowy przepięknego barokowego pałacu u stóp bazaltowego wzgórza. Decyzja ta pięknie potwierdza ówczesną modę i podkreśla fakt, że budowane na szczytach wzniesień obronne zamki powoli zaczęły przechodzić do przeszłości. Dostojne rodziny wolały mieszkać w pałacach, które ogromną falą zalały całą Europę. Po różnych perypetiach, sporze z mieszkańcami Grodźca i sprawie w sądzie majątek trafia do rodziny Hochberg. Ten zasłużony dla Śląska ród właścicieli Zamku Książ chciał połączyć swoje dzieje z historycznym rodem Piastów. Udaje się im uporządkować teren wzgórza zamkowego, ale już w 1823 r. sprzedają Grodziec berlińskiemu kupcowi Wilhelmowi von Beneckie. W 1829 r. ukończono prace remontowe, a rozwijająca się coraz prężniej turystyka przyciągała do tych romantycznych ruin nowych odwiedzających. Majątek kolejny raz zmienia właściciela w 1893 r. i trafia do rodziny Dirksenów. Odbudowę zamku zlecono słynnemu Bodo Ebhardowi. Remont zakończył się w 1908 r., a zamek zaczął przypominać stan po zniszczeniach Wojny 30-letniej. Znaczenie Grodźca rosło, a jego sława sięgała coraz dalej. Trudno się temu dziwić. Położony tuż przy linii kolejowej biegnącej do Wrocławia był idealnym miejscem dla szukających wytchnienia. Ze wzgórza zamkowego turyści podziwiali Pogórze Kaczawskie i Karkonosze. Po II wojnie światowej zamek i pałac podzieliły los wielu tego typu budowli na Dolnym Śląsku. To czego nie zdołała zniszczyć Armia Czerwona zostało nadszarpnięte zębem czasu, a opuszczone majątki bez właścicieli popadły w ruinę. W latach 60-tych podejmowano wiele prób uporządkowania zamku. Działał tam nawet „Teatr Laboratorium” pod wodzą Jerzego Grotowskiego. Jakiś czas funkcjonowało tam schronisko PTTK.